FARO: de ramp na de ramp 2

When the coast line is under water
And the desert line is under dust
Neil Young, Boxcar (Chrome Dreams II)


De gestage drup holt de steen

Dit spreekwoord betekent normaal gesproken iets als ‘de aanhouder wint’.
Ik ervaar het na de crash omgekeerd: de voortdurende onzekerheden, verlies van mogelijkheden en aanhoudende teleurstellingen verschralen mijn totale leven steeds verder. Het wordt voor mij steeds lastiger mijn klachten te onderkennen en beschrijven.
Ik heb baat bij mijn aangeboren positieve basis-levenshouding, goede behandelingen en o.a. een goede brein-medicatie (‘bloedverdunners’).
Maar, na 30 jaar onzekerheid, Eigen Verantwoordelijkheid en Zelfredzaamheid raken mijn veerkracht en wilskracht uitgeput.
Het wordt steeds lastiger om wéér een keer op te staan, hoop te blijven houden en deel te blijven nemen aan de samenleving.

Het gatenkaasmodel (ook Zwitsersekaasmodel genoemd) is een model dat tracht te verklaren hoe in een organisatie ongelukken kunnen ontstaan: wanneer in alle plakken kaas één gat op dezelfde plaats ligt, ontstaat een verbonden keten van gebeurtenissen en volgt het ongeluk. Als er slechts één plakje kaas anders ligt, wordt het ongeluk al voorkomen. Het hoeft niet de laatste plak kaas te zijn die de totale keten verbindt. Het kan ook een andere kaasplak zijn. Het gatenkaasmodel is voor mij ook een weergave van hoe veerkracht en wilskracht stapsgewijs opraken.


Pagina (voorlopig?) ‘verankerd’: 1 december 2022.

Ná publicatie van mijn boek FARO: de ramp na de ramp (2002) krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds een Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaken, verantwoording, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen.
Verergerende (en deels nog niet verklaarde) hoofd- en brein-klachten geven mij grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Vooral ook omdat nu ook steeds meer (versnelde?) leeftijds-achteruitgang meespeelt is mijn vertrouwen in het Medisch Systeem om inzicht in deze klachten te krijgen grotendeels verdwenen.
Ik blijf zoeken met de moed der wanhoop.

Vooral de laatste jaren krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep.
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee wordt gehouden: door afglijdgewenning  worden de werkelijke klachten en beperkingen zelfs door mijzelf onderschat en blijven daarmee vaak te weinig opgemerkt en onderbehandeld omdat deze klachten lange tijd door zelfredzaamheid en veerkracht opgevangen worden.

Ten opzichte van de overige pagina’s in deze website is dit een afwijkende pagina. Dit was een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen kant-en-klare en reeds gepubliceerde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) werd de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Ook omdat het ordenen en vervolgens formuleren van mijn ervaringen, gedachten en ideeën mij steeds moeizamer lukt, werd de inhoud anders dan ik in mijn hoofd had.

Voorlopig, op 1 december 2022, ben ik het ‘grote’ schrijven aan deze tekst zat. 
Vragen, opmerkingen en suggesties naar aanleiding van deze tekst zijn welkom: cortenhove (at) outlook.com.

Foto: Pixabay.com. De onderstaande teksten beschrijven allemaal slechts het topje van verschillende ijsbergen waar ik mee te maken heb (gehad).

Kort beeldverhaal van vlucht en crash vanuit mijn perspectief

Aanvullend schrijven over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
De Verloren Jaren
terugkerende TIA
KDC-10 fascinatie
over oorzaken en verantwoordelijkheden
van de crash. Shit happens
ontbrekende integrale nazorg

Andere onderwerpen:
22 december 1992 de dag dat de nasleep al verloren ging
Mijn stand van zaken 2022 o.a. samenloop breinletsel
Somato Psychische somberheid bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
Mijn hoofd- en brein brekers tekort aan, samenwerkende, kennis
Persoonlijke ongevalsanalyse met mogelijke gevolgen-bepaling
Hoog Energetisch Trauma
Overlap traumatisch hersenletsel en psychotrauma
Diepe doorbloeding van brein
Gevolgen langdurige stress
Visuele overbelasting en gevolgen
Fietsen Voorbeeld van mijn doorlopend inleveren
Het Medisch Systeem en ik Moeite met complexe problemen
Artsen en letselschade Een lastige combinatie
Denken ik en artsen mijzelf zieker? Minder consult, meer dialoog
Overeenkomsten met Post-Covid Nieuwe inzichten komen traag
Geen professionele nazorg  Onvoldoende geleerd van eerdere vliegrampen én, ondanks verzoek, een blijvend afwezige overheid
‘Wil je er over praten?’ Passagiers Gestoorde Waarnemers?
Lotgenotencontact Waardevol, meer dan de Anthony Ruys Stichting
Teleurgesteld in de ANWB Goedkoop blijkt duurkoop
Vooral teleurgesteld in De Media Geen lering uit ElAl-crash in Bijlmer
Veerkracht Veerkracht en zelfredzaamheid zijn eindig
Geleerde lessen Eerlijk duurt het langst?!?
Samenvatting FARO: Hoog Energetisch Drama
Aandachtspunten ‘Houd hoop in leven’ (Jesse Jackson)

 

Bijna 30 jaar ná de crash is voor mij de ondersteuning vanuit de zorg nog steeds onvoldoende. Nog steeds ben ik grotendeels in m’n eentje bezig met losse puzzelstukjes om inzicht en greep te krijgen op vaak nog onverklaarde gevolgen van de crash. Tijd en energie die ik anders aan mijn herstel of andere nuttige zaken zou kunnen besteden. Illustratie uit www.puzzel1000stukjes.nl

 

Wordt verder aangepast ?!?.

De gevolgen zijn vaak onzichtbaar