‘De gestage drup holt de steen’
Dit spreekwoord betekent iets als ‘de aanhouder wint’.
Ik ervaar het ná de crash omgekeerd: door de jarenlange onzekerheid, verlies van mogelijkheden, constante achteruitgang en aanhoudende teleurstellingen wordt mijn totale leven steeds schraler. Het wordt voor mij steeds lastiger om mijn klachten te onderkennen en beschrijven.
Veerkracht en wilskracht raken uitgeput. Het wordt steeds lastiger hoop te houden en positief perspectief te zien.
Manuscript in wording. Meest recente aanpassing van deze en/of achterliggende pagina’s: 4 augustus 2022.
Ná publicatie van mijn boek (2002) krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds een Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaken, verantwoording, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen.
Verergerende (en deels nog niet verklaarde) hoofd- en brein-klachten geven mij grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Mijn vertrouwen in het Medisch Systeem om in deze klachten inzicht te willen/kunnen krijgen is grotendeels verdwenen.
Vooral de laatste jaren krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep.
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee gehouden wordt: klachten worden onderschat en onderbehandeld omdat deze lange tijd door zelfredzaamheid en veerkracht opgevangen worden.
Ten opzichte van de overige pagina’s in deze website en ‘Publicaties’ is dit een afwijkende pagina. Dit is een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen kant-en-klare en reeds gepubliceerde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) wordt de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing. De inhoud zal uiteindelijk waarschijnlijk minder zijn dan ik in mijn hoofd heb.
Mijn streven is om eind oktober 2022 de tekst grotendeels af te hebben.
De komende periode zal ik in ieder geval aanvullend schrijven over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
‘De Verloren Jaren’
‘terugkerende TIA’
‘KDC-10 fascinatie‘
‘over oorzaken en verantwoordelijkheden‘ van de crash. Shit happens
‘ontbrekende integrale nazorg‘
Mijn idee is om verder te schrijven over:
– 22 december 1992: de dag dat de nasleep al verloren ging
– Mijn stand van zaken 2022: (o.a. samenloop breinletsel)
– Somato Psychische somberheid: bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
– Mijn hoofd- en brein brekers: tekort aan, samenwerkende, kennis
– Ongevalsanalyse
– Hoog Energetisch Trauma
– Overlap traumatisch hersenletsel en psychotrauma
– Diepe doorbloeding van brein
– Gevolgen langdurige stress
– Het Medisch Systeem en ik
– Artsen en letselschade
– Denken ik en artsen mijzelf zieker? Over oa placebo en nocebo.
– Overeenkomsten met Post-Covid
– Visuele overbelasting en gevolgen
– Ontladende muziek
– Fietsen: voorbeeld van mijn doorlopende achteruitgang
– Maatschappelijke context ten tijde van crash
– Psycho-Sociaal
– Veerkracht
– Hoop
– Samenvatting. FARO: Hoog Energetisch Drama
– Aandachtspunten: ‘Het geheel is meer dan de som der delen’
Wordt verder aangepast …