“You can check-out any time you like,
but you can never leave!”
Eagles, The Hotel California
Pagina aangepast, 27 april 2024
De gestage drup holt de steen
Dit spreekwoord betekent normaal gesproken iets als ‘de aanhouder wint’. Ik ervaar het na de crash omgekeerd: de voortdurende onzekerheden, verlies van mogelijkheden en teleurstellingen verschralen mijn totale leven steeds verder.
Het wordt voor mij steeds lastiger mijn, individuele, klachten te onderkennen en goed te verwoorden.
In gesprekken (ook medische) begrijp ik pas vaak met vertraging (soms zelfs weken) wat er werkelijk inhoudelijk gezegd is. Ik heb de neiging in eerste instantie ‘mee te gaan’ in stellige meningen en deze pas later (in mezelf) te bevragen. Het wordt lastiger de juiste woorden te vinden.
Ik heb baat bij mijn aangeboren positieve basis-levenshouding, goede trainingen en behandelingen (juist ook in de zgn. ‘aanvullende’ zorg) en o.a. een goede brein-medicatie (‘bloedverdunners’).
Maar, na meer dan grotendeels eenzame 30 jaar try-and-error, doorlopend verlies, onzekerheid, Eigen Verantwoordelijkheid en Zelfredzaamheid raken mijn veerkracht en wilskracht uitgeput.
Het wordt steeds lastiger om wéér een keer op te staan, vertrouwen te geven aan nieuwe ‘behandelaars’, me kwetsbaar op te blijven stellen, hoop te blijven houden en daardoor deel te blijven nemen aan de samenleving.
Ná publicatie van mijn boek FARO: de ramp na de ramp (2002) krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds een Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaken, verantwoording, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen. Er zijn nog steeds te veel factoren en actoren.
Verergerende (en deels nog niet verklaarde) hoofd- en brein-klachten geven mij grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Mijn vertrouwen in het Medisch Systeem is klein geworden. Steeds meer speelt (versnelde?) leeftijds-achteruitgang mee. Inzicht te krijgen in het totaal van mijn klachten/beperkingen is nagenoeg onmogelijk geworden.
Maar, met de moed der wanhoop, blijf ik zoeken naar in ieder geval enige verklaring/verbetering. In najaar 2023 lijkt dat weer gedeeltelijk te lukken.
Mede dankzij de uitspraak van de Haagse Rechtbank in 2020, krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep én de bredere context van zowel de oorzaken van crash als de na-fase,
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee wordt gehouden: door afglijdgewenning worden de werkelijke klachten en beperkingen zelfs door mijzelf onderschat en blijven daarmee vaak te weinig opgemerkt en onderbehandeld omdat deze klachten lange tijd door zelfredzaamheid en veerkracht opgevangen worden.
Dit blijft een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen kant-en-klare en reeds gepubliceerde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) wordt de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Vragen, opmerkingen en suggesties naar aanleiding van deze tekst zijn welkom: cortenhove (at) outlook.com.
Kort beeldverhaal van vlucht en crash vanuit mijn perspectief
Aanvullend schrijven over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
‘De Verloren Jaren’
‘terugkerende TIA’
‘KDC-10 fascinatie‘
‘over oorzaken en verantwoordelijkheden‘ van de crash. Shit happens
‘ontbrekende integrale nazorg‘
Andere onderwerpen:
– 22 december 1992 de dag dat de nasleep al verloren ging
– Mijn stand van zaken o.a. samenloop breinletsel
– Somato Psychische somberheid bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
– Mijn hoofd- en brein brekers tekort aan, samenwerkende, kennis
– Persoonlijke ongevalsanalyse met mogelijke gevolgen-bepaling
– Hoog Energetisch Trauma
– ‘Het zitten tussen de oren’: werkelijk, o.a. de hersenstam (03-2024)
– Overlap traumatisch hersenletsel en psychotrauma
– Diepe doorbloeding van brein
– Gevolgen langdurige stress
– Visuele overbelasting en gevolgen
– Fietsen Voorbeeld van mijn doorlopend inleveren
– Het Medisch Systeem en ik Moeite met complexe problemen
– Artsen en letselschade Een lastige combinatie
– Denken ik en artsen mijzelf zieker? Minder consult, meer dialoog
– Overeenkomsten met Post-Covid Nieuwe inzichten komen traag
– Geen professionele nazorg Onvoldoende geleerd van eerdere vliegrampen én, ondanks verzoek, een blijvend afwezige overheid
– ‘Wil je er over praten?’ Passagiers Gestoorde Waarnemers?
– Lotgenotencontact Waardevol, meer dan de Anthony Ruys Stichting
– Teleurgesteld in de ANWB Goedkoop blijkt duurkoop
– Vooral teleurgesteld in De Media Geen lering uit ElAl-crash in Bijlmer
– Secundaire victimisatie. Leren van Moral Injury (gestart 01-2024)
– Secundaire victimisatie en FARO (gestart 01-2024)
– Veerkracht Veel getroffenen zijn kwets-baar
– Geleerde lessen Eerlijk duurt het langst?!?
– Samenvatting FARO: Hoog Energetisch Drama
– Aandachtspunten ‘Houd hoop in leven’ (Jesse Jackson)
Wordt verder aangepast !?!.