FARO: de ramp na de ramp 2

‘De gestage drup holt de steen’
Dit spreekwoord betekent iets als ‘de aanhouder wint’.
Ik ervaar het ná de crash omgekeerd: door jarenlang verlies van mogelijkheden, constante achteruitgang en aanhoudende teleurstellingen wordt het, sociale, leven steeds schraler.
Hoop en positief perspectief verdwijnen; veerkracht en wilskracht raken uitgeput.

Het gatenkaasmodel (ook Zwitsersekaasmodel genoemd) is een model dat tracht te verklaren hoe in een organisatie ongelukken kunnen ontstaan: wanneer in alle plakken kaas één gat op dezelfde plaats ligt, ontstaat een verbonden keten van gebeurtenissen en volgt het ongeluk. Als er slechts één plakje kaas anders ligt, wordt het ongeluk al voorkomen. Het hoeft niet de laatste plak kaas te zijn die de totale keten verbindt. Het kan ook een andere kaasplak zijn. Het gatenkaasmodel is voor mij ook een weergave van hoe veerkracht en wilskracht opraken: na bijna 30 jaar ‘Eigen Verantwoordelijkheid’ en ‘Zelfredzaamheid’, te veel teleurstelling, achteruitgang en gebrek aan positief perspectief wordt de mentale uitputting te groot. Veerkracht en wilskracht verdwijnen. Je wordt eenzaam en moedeloos. Opgeven ligt op de loer.


Manuscript in wording. Meest recente aanpassing van deze en/of achterliggende pagina’s: 18 mei 2022.

Ten opzichte van de overige pagina’s in deze website en ‘Publicaties’ is dit een afwijkende pagina: dit is een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen kant-en-klare en reeds gepubliceerde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) wordt de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Mijn streven is om eind oktober 2022 de tekst grotendeels af te hebben.

De komende periode zal ik in ieder geval aanvullend schrijven over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
 ‘De Verloren Jaren’
‘terugkerende TIA’
 ‘KDC-10 fascinatie‘
‘over oorzaken en verantwoordelijkheden‘ van de crash
‘ontbrekende integrale nazorg‘

Mijn idee is om verder te schrijven over:
– 22 december 1992: de dag dat de nasleep al verloren ging
– Mijn stand van zaken 2022: (o.a. samenloop breinletsel)
– Somato Psychische somberheid: bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
– Mijn hoofd- en brein brekers: tekort aan, samenwerkende, kennis
– Fietsen: voorbeeld van mijn doorlopende achteruitgang
– Bevrijdende muziek
– Het Medisch Systeem en ik
– Artsen en letselschade
– Psycho-Sociaal
– Veerkracht
– Samenvatting
– Aandachtspunten

Ná publicatie in 2002 van mijn boek krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook bijna 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds de Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaak, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen.
Nog niet verklaarde en verergerende Hoofd- Breinklachten geven mij nog steeds grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Mijn vertrouwen in het Medisch Systeem om hier inzicht in te willen/kunnen krijgen is verdwenen.

Vooral de laatste jaren krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep.
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee gehouden wordt: klachten worden onderschat en onderbehandeld omdat deze lange tijd door zelfredzaamheid en veerkracht opgevangen worden.

Bijna 30 jaar ná de crash is voor mij de ondersteuning vanuit de zorg nog steeds onvoldoende. Nog steeds ben ik grotendeels in m’n eentje bezig met losse puzzelstukjes om inzicht en greep te krijgen op vaak nog onverklaarde gevolgen van de crash. Tijd en energie die ik anders aan mijn herstel of andere nuttige zaken zou kunnen besteden. Illustratie uit www.puzzel1000stukjes.nl

 

Wordt verder aangepast …

Omdat de gevolgen zo ingrijpend, vaak onzichtbaar en mogelijk nog onbekend zijn…