“You can check-out any time you like,
but you can never leave!”
Eagles, The Hotel California

Pagina aangepast, 4 juni 2025

De gestage drup holt de steen
Dit spreekwoord betekent normaal gesproken iets als ‘de aanhouder wint’. Ik ervaar het na de crash omgekeerd: de voortdurende onzekerheden, gestage verlies van mogelijkheden en al de teleurstellingen verschralen mijn totale leven steeds verder.
Het wordt voor mij steeds lastiger om mijn, individuele, klachten/beperkingen te onderkennen, deze klachten/beperkingen vervolgens goed te verwoorden en me ook nog eens kwetsbaar op te stellen door hier open over te blijven zijn.
Juist door openheid in het sociale leven ben ik in het verleden bij goede behandelaars terecht gekomen én hebben anderen van mijn ervaringen kunnen leren. Helaas wordt openheid te vaak opgevat als vraag om medelijden of zelfs als ‘zwakte’ gezien.
In gesprekken (ook medische) begrijp ik vaak pas met vertraging (soms zelfs weken/maanden later) wat er werkelijk inhoudelijk gezegd is en waar we langs elkaar heen praatten.
Ik heb meer en meer de neiging te bevriezen bij stellige meningen, vaak goedbedoelde ja-dat-heb-ik-ook opmerkingen en wanneer mijn klachten gepsychologiseerd worden. Dan krijg ik het gevoel dat ik het probleem bén, in plaats van problemen héb. Pas later kan ik dit (in mezelf) bevragen.

Ik heb baat bij
– mijn (zelf-)opmerkzaamheid en zelf-kritiek die tot beter (zelf)-inzicht leidt,
– mijn aangeboren positieve basis-levenshouding,
– goede trainingen en behandelingen (juist ook in de zgn. ‘aanvullende’ zorg) en daarboven op
– een goede brein-medicatie (‘bloedverdunners’) waardoor het cognitief functioneren van mijn brein wordt vergroot.

Maar, mijn veerkracht en wilskracht raken uitgeput na meer dan 30 jaar doorlopend inleveren, onzekerheid, veel onbegrip en daarmee eenzaamheid, eigen try-and-error, Eigen Verantwoordelijkheid en Zelfredzaamheid.
Het wordt steeds lastiger om wéér een keer op te staan, vertrouwen te geven aan nieuwe ‘behandelaars’, hoop te blijven houden en deel te kunnen blijven nemen aan de samenleving.

Door mijn beperkingen verminderen mijn sociale contacten; daardoor valt mijn voortschrijdende achteruitgang ook minder op. Deze achteruitgang wordt versterkt omdat ik minder ‘bijtank’ door vermindering van sociale contacten. een zichzelf versterkend proces.
Daarnaast moet ik meer zelf uitzoeken omdat de groep waarop ik terug kan vallen steeds kleiner wordt. Dat meer zelf uitzoeken belast mijn brein-systeem verder. Waardoor ik minder ruimte hebt voor de sociale contacten die ik nog wel heb. Een vicieuze cirkel.

 

Ná publicatie van mijn boek FARO: de ramp na de ramp (2002) krijg ik regelmatig de vraag: hoe is het nu?
Kort antwoord: ook 30 jaar ná de crash is er voor mij nog steeds een Ramp ná de Ramp.
Over crash, oorzaken, verantwoording, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen. Er zijn nog steeds te veel factoren en actoren.
Verergerende (en deels nog niet verklaarde) hoofd- en brein-klachten geven mij grote, zelfs toenemende, beperkingen.
Mijn vertrouwen in het Medisch Systeem is klein geworden. Steeds meer speelt (versnelde?) leeftijds-achteruitgang mee. Inzicht te  krijgen in het totaal van mijn klachten/beperkingen is nagenoeg onmogelijk geworden.
Met vaak de moed der wanhoop blijf ik zoeken, en gelukkig vaak ook vinden, naar in ieder geval enige verklaring/verbetering.

Mede dankzij de uitspraak van de Haagse Rechtbank in 2020, krijg ik meer afstand tot de crash en meer inzicht in de, nog steeds voortdurende, nasleep én de bredere context van zowel de oorzaken van crash als de na-fase,
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee wordt gehouden: door jarenlange afglijdgewenning herken zelfs ik mijn eigen werkelijke klachten, beperkingen en verminderd functioneren vaak nog slecht herken, laat staan deze goed kan beschrijven.
Mijn beperkingen en inleveren zijn mij mede door veerkracht (pijnlijke acceptatie en aanpassing) eigen geworden.

 

Bij het digitale boek:
Mijn motto bij het schrijven en delen van mijn gedachten:
Het leven kan alleen maar achterwaarts worden begrepen, terwijl we het voorwaarts moeten leven.
Søren Kierkegaard

Dit blijft een experimentele en persoonlijke publicatie in wording; geen afgeronde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) blijft de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Tips, vragen, opmerkingen en suggesties zijn welkom: cortenhove (at) outlook.com.

Inhoud:

Kort beeldverhaal van vlucht en crash vanuit mijn perspectief

Aanvullende gedachten over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over:
‘De Verloren Jaren’ bleken fundament jaren
‘terugkerende TIA’, in 2008 hersenbeschadiging aangetoond
‘KDC-10 fascinatie‘
‘over oorzaken en verantwoordelijkheden‘ van de crash. Shit happens
‘ontbrekende integrale nazorg‘

Andere onderwerpen:
– Mijn gedachten over de ramp na de ramp over o.a. desillusie (pagina gestart mei 2025)

– 22 december 1992 de dag dat de na-fase al verloren ging
– Mijn stand van zaken o.a. samenloop brein/hoofd-letsels
– Somato Psychische somberheid bij mij steeds duidelijker vanaf 1995
– Mijn nek-, hoofd- en brein brekers Combinatie: te complex!?!
– Persoonlijke ongevalsanalyse met mogelijke gevolgen-bepaling
– Hoog Energetisch Trauma
– ‘Het zitten tussen de oren’: werkelijk, o.a. de hersenstam
– Overlap traumatisch hersenletsel en psychotrauma
– Diepe doorbloeding van brein
– Gevolgen langdurige stress
– Visuele overbelasting en gevolgen
– Fietsen Voorbeeld van mijn doorlopend inleveren
– Het Medisch Systeem en ik  Systeem heeft beperkte mogelijkheden
– Artsen en letselschade  Worden artsen overvraagd?
– Denken ik en artsen mijzelf zieker? Minder consult, meer dialoog
– Overeenkomsten met Post-Covid Nieuwe inzichten komen traag
– Geen professionele nazorg  Onvoldoende geleerd van eerdere vliegrampen én, ondanks verzoek, een blijvend afwezige overheid
– ‘Wil je er over praten?’ Doet vaak meer kwaad dan goed.
– Lotgenotencontact Waardevol, meer dan de Anthony Ruys Stichting
– Teleurgesteld in de ANWB Haastige spoed is zelden goed
– Vooral teleurgesteld in De Media Weinig kritische benadering
– Secundaire victimisatie. Leren van Moral Injury
– Secundaire victimisatie en de ramp na de ramp
– Secundaire victimisatie en FARO
– Veerkracht Mensen (juist ook getroffenen) zijn kwets-baar
– Geleerde lessen ‘recht van de sterkste’ heeft andere lading  gekregen
– Maatschappelijke context FARO niet in vacuüm
– Samenvatting FARO: Hoog Energetisch Drama
– Aandachtspunten ‘Houd hoop in leven’ (Jesse Jackson)

 

 

Wordt verder aangepast !?!
Vooralsnog [wat een mooi woord] blijven mijn denken en inzichten zich verdiepen.
Elk nieuw inzicht geeft een nieuw uitzicht wat weer tot een nieuw inzicht leidt, enz. enz. enz..
Mijn teksten zullen dan ook deels aangepast blijven worden.

Over FARO: de ramp na de ramp 2
Deze serie teksten ben ik begonnen te schrijven in 2022 als aanvulling op mijn papieren boek uit 2002. Mijn basis-overtuiging voor het schrijven en delen is in wezen nog steeds hetzelfde: míjn verhaal is niet uniek en FARO (de Martinair crash in Faro met de nasleep) is niet uniek. Met de eigen accenten zijn dit terugkerende thema’s processen zijn in het leven van velen. Misschien helpt het anderen mijn ervaringen/ideeën te lezen.

In de loop van de jaren heb ik ik niet alleen teksten/pagina’s aangepast. Ook heb ik nieuwe pagina’s toegevoegd. Door deze toevoegingen is de opbouw niet altijd even logisch. [Het lijkt het leven wel]