De Wet van Murw: het uithoudingsvermogen van de meeste mensen is beperkt. Vooral als er problemen zijn.
Pagina in ontwikkeling. Meest recente aanpassing: 16 september 2021.
Ten opzichte van de overige pagina’s onder Publicaties is dit een afwijkende en experimentele pagina. Geen kant-en-klare en reeds gepubliceerde tekst.
Ook voor mij (Cor ten Hove, de schrijver) wordt de uiteindelijke vorm en inhoud een verrassing.
Minimaal wekelijks probeer ik deze pagina aan te vullen.
De komende periode zal ik in ieder geval aanvullend schrijven over wat ik in FARO: de ramp na de ramp heb geschreven over ‘De Verloren Jaren’, ‘terugkerende TIA’ en over ‘duidelijkheid over de oorzaak en achter mij kunnen laten van de crash’.
Ná publicatie in 2002 van mijn boek heb ik vaak de vraag gekregen: hoe is het nu?
Kort gezegd: voor mij bestaat de Ramp ná de Ramp nog steeds.
Nog niet verklaarde medische klachten geven mij nog steeds grote, zelfs toenemende, beperkingen. Over crash, oorzaak, verantwoordelijkheden en gevolgen zijn nog steeds veel vragen.
Ik ben steeds meer onder de indruk van de grote veerkracht van de mens en hoe slecht daar rekening mee gehouden wordt.
‘De verloren jaren’ 1993 – 1996.
Nu (2021) en de afgelopen jaren is mij duidelijk geworden dat de periode 1993-1996 geen ‘verloren’ jaren waren maar juist ‘fundament‘ jaren, vooral de jaren 1993 en 1994.
In 1993 heb ik vaardigheden geleerd zoals mijn gevoelens toelaten en daarmee om te gaan.
Deze vaardigheden heb ik in 1994 verder ontwikkeld en praktisch toegepast in o.a. de training tegen vliegangst.
Tot op heden maak ik hier heel veel gebruik van.
Daarnaast heb ik ervaren dat persoon ván en het contact mét de trainer of de therapeut vele malen belangrijker is dan de training of therapie op zichzelf.
Terugkerende Tia
Uit mijn boek:
Bewustzijnsvernauwing
De situatie dat mijn hersenen zo ernstig vastlopen door te veel informatie noem ik al jaren ‘psychische uitval’. Die benaming blijkt erg verwarrend te zijn. Een betere benaming om de gevolgen van dit vastlopen van mijn hersenen te beschrijven is volgens mij: ‘bewustzijnsvernauwing’. … Complete tekst.
In november 2000 heb ik contact met Hersenletselteam Noord-Brabant over o.a. mijn bewustzijnsvernauwing en mijn idee dat dit te maken heeft met ‘te weinig bloed naar mijn hersenen’.
Hier krijg ik geen bevredigende reactie op.
In 2005 heb ik acute TIA-achtige klachten. Er wordt geen TIA geconstateerd en geen verder onderzoek gedaan naar wat er wél aan de hand is (sinds de crash).
In 2008 komt een nicht uit Nieuw Zeeland (neuro-psychologe bij een hersenletsel-instituut in NZ) op bezoek.
Zij herkent mijn klachten. Niet alleen door mijn omschrijving maar in de praktijk ziet zij mijn klachten ook tijdens een wandeling in de stad terwijl we met elkaar praten.
Dankzij internet-zoektips van haar kom ik in 2008 in contact met een Nederlandse zorginstelling. Hier worden mijn klachten, Coup-ContreCoup letsel, ook herkend én aangetoond, mede dankzij een SPECT-scan.
De SPECT-scan toont oa een verstoorde doorbloeding van delen van mijn brein.
In 2021 heb ik nog steeds onverklaarde klachten in mijn brein.
Zoals ná specifieke arm-belasting een automatisch optredende en weer voorbijgaande somberheid. Een proces dat ik al meer dan 25 jaar bij mijzelf herken.
Medici hebben hier geen neurologische verklaring voor. Velen lijken dit zelfs niet te willen snappen.
In augustus 2021 lees ik in een brochure van de Hersenstichting:
‘Iedereen kan in zijn leven depressief worden, … maar bij hersenaandoeningen kunnen depressies ontstaan door directe verandering in hersenstructuren die met de stemming te maken hebben.’
Dit is voor mij de bevestiging dat er een neurologische verklaring voor mijn klachten is.
Ik ben er van overtuigd, dat meer mensen vergelijkbare problemen hebben: neurologische klachten die ten onrechte psychisch benaderd worden.
Hopelijk vind ik een deskundig en nieuwsgierig persoon die, samen met mij, van mijn probleem een gezamenlijke uitdaging maakt.
Wordt vervolgd …