Pagina ‘verankerd’: 13 september 2022

A man convinced against his will, is of the same opinion still.
Dale Carnegie

Ik voel mij te vaak niet wezenlijk gezien en gehoord. door artsen (maar ook niet door andere professionals in de nasleep).
Ik mis het open gesprek met artsen, voel me te snel in een beperkte en beperkende diagnostische mal gedrukt met daardoor deels niet relevante en kostbare onderzoeken.
Concentreer ik mij door het beperkte contact onnodig op mijn beperkingen en maak ik ze daardoor groter dan deze zijn? Of, overschat ik mijn mogelijkheden te vaak waardoor ik over een grens ga en daarmee op meer gebieden achteruit?

‘Waar je je aandacht op richt, groeit‘ en ‘rust, roest‘.
Onder andere met deze gedachten ben ik opgegroeid.
Deze gedachten kunnen twee kanten uitwerken:
– je maakt je vermeende sterke kanten sterker of je vermeende beperkingen groter; en
– je blijft actief, maar misschien ook te actief. In mijn geval bijvoorbeeld: te snel ná de crash weer proberen op alle niveaus te functioneren.

Het te snel, te veel willen doen is voor mij een valkuil waardoor ik mezelf mogelijk overbelast en verder beperk.

Een groter obstakel is voor mij het te fragmentarisch gehoord/gezien voelen door bijvoorbeeld artsen.
Voor al op mijn brein-gebied voel ik mij vaak niet gehoord/gezien (ook niet in mijn onderliggende zorgen: Wat gebeurt er met mij, met mijn brein? Wat is mijn toekomst?).
Te vaak word ik dan ‘makkelijk’ algemeen gerustgesteld of ervaar ik de reactie van een, voor mijn gevoel ongeïnteresseerde, arts als een vaste-riedel-preek. Zoals een verhaal over draagkracht en draaglast die niet met elkaar in evenwicht zijn.
Ik mis dan de verklaring waarom de draagkracht is afgenomen en de draaglast is toegenomen. Ik heb dan ook niet de tegenwoordigheid van geest/moed om de arts te zeggen dat ik juist bij hem/haar ben voor een verklaring van mijn afgenomen draagkracht.

Extra stress krijg ik door het niet-gehoord worden, de eenzame verdere zoektocht en ook nog eens de afweging te maken wel/of niet naar een psycholoog/psychiater te gaan (wat meestal de aangegeven oplossing is).
NB Heel vreemd: ik word dan nauwelijks geadviseerd om naar een neuro-psychiater of een neuro-psycholoog te gaan. Hetgeen meer voor de hand zou liggen gezien de aard van mijn klachten.

Aandacht als medicijn
Ik mis aandacht als medicijn.
… factoren die een goede arts-patiëntrelatie bevorderen, [zijn …] aandacht en een sympathieke opstelling, overeenstemming met de patiënt en een aantrekkelijke lokale ambiance. Voorts kan van het geven van aandacht op zich reeds een genezende werking uitgaan. [onderstreping door Cor ten Hove]  Dit staat ook wel bekend als het Hawthorne-effect.
Bron: Placebo’s en placebo-effecten, GeneesmiddelenBulletin (01-01-1997)