Pagina aangepast: 24 april 2024

Dé FARO-getroffene bestaat niet. Voor bijvoorbeeld het persoonlijke fysieke aspect van de crash is onvoldoende aandacht.
Na de Martinair-crash in Faro wordt nauwelijks besteed aan de individuele crash-gebeurtenissen (per stoel/per persoon). Hierdoor is er onvoldoende basis voor meer dan basale diagnostiek/zorg/begeleiding per persoon.

Bij de crash worden ondergaan toestel en inzittenden enorm grote en verschillende krachten/bewegingen, ook mét het hoofd en ín het brein. Zie o.a. de pagina Crash impact voorstel gedeelte Anthony Ruys.
In de nasleep van de crash wordt nauwelijks aandacht besteed aan deze krachten en de mogelijke gevolgen voor de inzittenden.
Al de dag ná crash meldt Martinair “Zeker op het gebied van rug- en nekklachten kunnen de passagiers van de DC10 Anthony Ruys langdurig problemen ondervinden”

Na de crash wordt geen persoonlijke ongevalsanalyse met mogelijke gevolgen scenario gemaakt.
Zo’n analyse/scenario is belangrijk voor onderzoek naar de crash en de veiligheidsaanbevelingen en is ook zeer belangrijk als basis voor de juiste, medische, begeleiding van de overlevenden.
Deze ongevalsanalyse wordt later ook niet gemaakt door de ANWB, juridisch belangenbehartiger van de getroffenen door de crash.
Het ontbreken van deze analyse heeft veel gevolgen. De Martinair crash als Hoog Energetisch Trauma wordt niet opgemerkt.

Uit verslag neuroloog, maart 1995.
“Gezien de aard van het ongeval is het niet onmogelijk dat patiënt [Cor ten Hove] een commotio cerebri en/of een Whiplashletsel aan de nek heeft opgelopen. Een zekere uitspraak kan hierover niet worden gedaan, omdat niet bekend is wat er met hem precies in het vliegtuig is gebeurd.”

Ná de crash probeer ik me een beeld te vormen hoe de crash is verlopen en wat er tijdens de crash met mij en mijn lichaam/hoofd is gebeurd. Omdat ik zo snel bewusteloos raakte en direct ná de crash zo suf was, is dat extra moeilijk. Ik vind het jaren moeilijk de fysieke crash te bevatten en daarmee voor míjn crash te reconstrueren. Het begrijpend lezen van het, Engelstalige, onderzoeksrapport is voor mij lastig.
Dankzij de o.a. herbeleving van de crash tijdens de PTTS-behandeling in 1997 kan ik de crash-gebeurtenissen beter voor de geest halen.
Echter, pas begin 2021 (bijna 30 jaar ná de crash), begrijp ik weer wat meer van het onderzoeksrapport en wordt mij, míjn crash en de fysieke impact op mij weer wat duidelijker.

Het Medisch Systeem heeft de crash en gevolgen nooit systematisch benaderd. Mijn goede diagnoses komen vooral dankzij tips van  persoonlijke (ook lotgenoten) contacten. Door deze tips kom ik ook in contact met deskundige en betrokken behandelaars binnen het Medisch Systeem
Mijn TIA-achtige klachten in 2005 worden niet herkend als hersenletsel. Door toeval, en dankzij mijn openheid over mijn klachten, krijg ik in 2008 een goede deelverklaring: een coup-contrecoup letsel.
Andere klachten blijven nog onverklaard.  Een samenhangende visie ontbreekt nog steeds.
Mijn dagelijks functioneren blijft achteruitgaan; mede door gebrek aan samenwerkende kennis/interesse bij medici blijft er veel onbekend en onzeker. Wat de achteruitgang verder vergroot.

Al met al ben ik ervan overtuigd dat ik er nu beter aan toe zou zijn geweest indien de crash goed persoonlijk geanalyseerd was en er een gevolgen-voorspelling was gemaakt.

Een betere crashanalyse en gevolgen-voorspelling, dan welke gemaakt zijn, voor de Martinair crash in Faro  waren ook al in 1992 mogelijk. Zie bijvoorbeeld:
– Ongevalsanalyse van  1989 British Midland crash bij Kegworth, en
– TU/e rapport Een verkenning van het gebied van de hoofdletselmodellen en hoofdletselcriteria.
NB Met de toegenomen kennis sinds 1992 en de toegenomen computermogelijkheden (toegenomen computer rekenkracht, grotere databases en AI) zal een hoofd-letselmodel nog effectiever kunnen zijn.

Ontwikkelingen in de USA:
In de Verenigde Staten is, mede vanwege de vele gewonde militairen, inmiddels meer aandacht:
TBI  [Traumatic Brain Injury] is a stressful injury to the brain caused by an outward force, often times due to a blow to the head or a violent movement of the head.
Bron: Understanding Military Traumatic Brain Injury

Vragen:
– Heeft het ontbreken van een analyse en gevolgen-voorspelling ná de crash vooral te maken met het ontbreken van kennis/interesse bij onderzoekers, juristen en medici? Of ontbrak zelfs de wil?
Zou deze wil er nu wel zijn?
– Wordt er nu meer gebruik gemaakt van bijvoorbeeld (functionele) MRI’s om tot complete beeldvorming te komen?
– Worden getroffenen nu langer actief in de gaten gehouden in het geheel van hun leven, volgens een vorm van watchful waiting?

 

Overigens
Ook bij andere verkeers-ongevallen (zoals met auto, trein en fiets) is een persoonlijke ongevals-analyse met mogelijke gevolgen-voorspelling belangrijk als basis voor juiste diagnostiek, begeleiding en behandeling.