FARO: Hoog Energetisch Drama

Pagina ‘verankerd’: 1 december 2022

 

Voor de crash neem ik volwaardig deel aan de samenleving. Door vooral de, deels nog medisch ‘onbekende’, crash-brein-gevolgen kom ik gestaag vanaf de crash steeds mer aan de zijlijn te staan.
Ik prijs mij gelukkig dat de grote oorzaken van mijn klachten lagen en liggen in zo’n duidelijke, grote, fysieke en psychische gebeurtenis als de crash. Daardoor kan ik ook ‘buiten mijzelf’ naar oorzaken van mijn problemen [pardon: uitdagingen] zoeken.
In de grote groep passagiers en nabestaanden heb ik veel gedeelde ervaringen. In trainingen, lotgenotencontacten binnen andere ‘organisaties’ en in het nieuws merk ik met weer anderen ook gedeelde ervaringen en oplossingen.
Hoe eenzaam ik me vaak ook voel: ik ben niet alleen.

 

 

Mede door het gebrek aan onafhankelijk Nederlands onderzoek is er nog steeds veel onbekend over crash, oorzaken en verantwoordelijkheid. Werkelijke verantwoording is nog nooit afgelegd.
Bijkomende zaken zoals de afwezigheid van de Nederlandse Overheid, de amateuristische ‘nazorg’, de onderverzekering van Martinair ten tijde van de crash en de beperkte aandacht door De Media bemoeilijkten voor mij en andere getroffenen de nasleep verder.
Hoop houden op een ‘goede’ afloop wordt steeds moeilijker.

 

‘De’ FARO-‘getroffene bestaat niet.
Te weinig aandacht voor Hoog Energetisch Trauma en mogelijk Mild Traumatisch Hersenletsel.
In de na-fase van de crash is er onvoldoende onderzoek naar de carsh-impact op het vliegtuig zelf.
Er is helemaal geen onderzoek naar de crash-ervaring, fysieke crash-gebeurtenissen en directe crash-gevolgen per individuele passagier. Een voorspelling van mogelijke gevolgen (en een bijpassende benadering) is daarmee onmogelijk.
Het gebrek aan overzicht van de hele groep getroffenen en de onbekendheid met Mild Traumatisch Hersenletsel verergeren de gevolgen verder.

Vandaar, in ieder geval voor mij, FARO, een Hoog Energetisch Drama waar onvoldoende lessen van zijn geleerd.